Wpisz poniżej szukaną frazę.
Pozdrowienia z Minho! (wiem, że w ostatnich tygodniach trochę zaniedbałem bloga, biję się w pierś - jestem w Portugalii, maczam pióro w Vinho Verde i biorę się do pisania - wypatrujcie!)
Po powrocie z Indii właściwie przestałem pić wino i żyję… (ale co to za życie?.. – zapytacie – no właśnie..) Ilość wypijanych przeze mnie butelek w ostatnich tygodniach spadła do poziomu, który nie napełnia wystarczająco kałamarza, by regularnie rozlewać teksty barwione winem. Nie mam wyjścia, zaciągam się na statek Pana Kleksa – płyniemy po atrament!
Od powrotu z Indii minął już miesiąc. Opalenizna jeszcze się trzyma. Zapachy zwietrzały (przyjaciel, który odebrał nas po powrocie z dworca, stwierdził w aucie, że „pachniemy” dziwną mieszanką słodkich przypraw). Ogoliłem wąsy…
Wyjeżdżając do Indii liczyłem się z faktem, że podniebienie nieco mi podeschnie. Po hindusku odstawiłem alkohol i mięso, zapuściłem wąsa. Nie licząc kilku piw na plażach Goa i jednej kuracji na żołądek ciepłą, indyjską whiskey mój oddech pachniał wyłącznie mieszanką garam masali.
Don’t worry be Hampi! – krzyczało hasło na koszulce młodego Indusa szorującego płaskim kamieniem wielkie cielsko słonicy Lakshmi kąpiącej się w rzece tuż obok świątyni Virupaksha. A było to tak…
Do Mumbaju dotarliśmy wczesnym rankiem czasu lokalnego (podróżuję z Anią). Na pokładzie tureckiego dywanu latającego przelecieliśmy nad rozognioną Ukrainą, ponad minaretami Stambułu oszukując noc o kilka godzin.
KOMENTARZE