Czy komuś trzeba przedstawiać Etgara Kereta? Wujek Google podpowiada: „Izraelski poeta polskiego pochodzenia… Uważany jest za mistrza krótkiej formy… Jego publikacje tłumaczone są na wiele języków…”, itd. Cenię sobie jego opowiadania, w jednym nawet wystąpiłem.
Keret pisze zwięźle, tak jak lubię. Potrafi zamknąć historię na dwóch, trzech stronach. Choć właściwie, On te historie otwiera – zdania jak wino w rozszczelnionej butelce wina napowietrzają się, rozprężają, nabierają głębi. Bohaterów podglądamy przez uchylone okno, a kiedy przestajemy patrzeć, oni wcale nie idą spać.
Opowiadanie, w którym miałem okazję poznać Etgara nosi tytuł „Medytacje lotnicze” i znajdziecie je w ostatnim zbiorze „Siedem dobrych lat”. Autor medytuje lewitując w powietrzu – opisuje chwile spędzane w samolotach, w podróżach między dniami i wieczorkami literackimi. Czas w chmurach ulega rozrzedzeniu. Nie szkoda go na przeglądanie po raz wtóry gazetki pokładowej proponującej zbędne gadżety. Nie szkoda na oglądanie głupich filmów. Nie marnujemy go integrując się z współpasażerami w kolejce do toalety na tyle samolotu.
Czekałem właśnie za potrzebą, kiedy usłyszałem zza pleców..
– Fajne skarpetki, z gazetki?
Skarpetki rzeczywiście miałem fajne, kupiłem w designerskim butiku w San Francisco, na kostce miały reprodukcję „Krzyku” Munka. Obróciłem się i wypadłem z butów – Etgar Keret!
– Dzięki – mówię – nie, nie z gazetki. Pan Keret prawda?
– Prawda – wyciągnął rękę – mów mi Etgar.
Zamieniliśmy kilka zdań zanim zwolniła się toaleta. Ustąpiłem Etgarowi swoją kolejkę, chyba zaszkodził mu sok pomidorowy. Na odchodne rzuciłem, że picie wina jest bezpieczniejsze (ale czytając ostatnio zakończenie Jego opowiadania widzę, że mnie nie posłuchał).
Wróciłem na miejsce. Przez chwilę kontemplowałem to, co się wydarzyło. Kapitan poinformował z głośnika, że za chwilę wylądujemy. Odruchowo sięgnąłem po gazetkę pokładową i równie odruchowo zacząłem wertować strony. O moje skarpetki!
English version
[fb_button]
