Alchemia

Bum! Niespełna dwa tygodnie temu urodził mi się syn. Adam Lew – wrrrar! (ryk Lwa). Mimo, iż od kilku dni nie miałem wina w ustach, czuję się wyraźnie upojony. Podejrzewam, że jestem w nie mniejszym transie niż Adaś. On po przygodzie w ciepłym łonie matki teleportował się do równoległego świata po drugiej stronie lustra. Ja – no cóż, nie bardzo wiem jaki dziś mamy dzień tygodnia, zatarła się granica pomiędzy dniem, a nocą; dobę wypełniła bezwarunkowa, piskliwa miłość.
 
Piszę ten tekst lewą ręką, w prawej tuląc małe stworzenie. Kruche i bezbronne. Jedynym jego orężem jest przenikliwy okrzyk, budzący trwogę porównywaną z efektem husarskich skrzydeł.
 
Adaś jest zwycięzcą. Wygrał w wyścigu plemników. Dopingowany przez ciotki i wujków, dotarł szczęśliwie do mety, na której czekała na niego dzielna mama i pijany szczęściem tato. Rodzice też są zwycięzcami, alchemikami – dziecko jest naszym złotym medalem.
 
Przysięgam, że w tej małej twarzy widzę mądrość, te małe oczy zdają się patrzeć tak rozumnie.
Trudno uwierzyć, że w rzeczywistości nieświadomy jest nawet własnego istnienia (znacznie bardziej namacalna jest ciepła, matczyna pierś, ewentualnie silne ojcowskie ramię, nie wspominając o pełnej pieluszce).
 
I mógłbym tak pewnie bez końca opowiadać o moich spostrzeżeniach, tak jak bez końca mogę przyglądać się nieruchomej pozie śpiącego syna. Oszczędzę więc Wam dalszych wywodów. Tym krótkim wstępem chciałem przedstawić czytelnikom Adama Lwa, z którego zdrowie wzniosę pewnie jeszcze niejeden toast.
 
A tak Adaś przywitał się ze światem:
 

 
PS
Niedawno Sławkowi z Enoeno także urodziło się dziecko, może poszerzymy bloga o kategorię rodzicielską, hę? 😉
 
[fb_button]